Dit boek is een eerbetoon aan de vrouwelijke verpleegkundigen die (meestal vrijwillig) naar Vietnam gingen om te helpen, vaak met amper adequate training. Wat die vrouwen daar hebben meegemaakt is echt onbeschrijfelijk. En dan komen ze terug in de Verenigde Staten en willen ze hun verhaal kwijt om vervolgens voor gek versleten te worden: “Er waren geen vrouwen in ‘Nam.” Frankie wordt er letterlijk ‘gek’ van en krijgt met het dan nog onbekende en soms controversiële PTSS te maken. Het boek maakte diepe indruk op me. Zeker je tijd waard!